خداحافظ تهران

خب بلاخره میخوام اینجا اعلام کنه کنم که

ما از تهران رفتیم :)

بعد از تحقیق و مشورت های اساسی به این نتیجه رسیدیم که تهران برای ما جای زندگی نیست. طبیعتا اساسی ترین مسئله کار همسر بود که اینجا اوکی بود و خیال مون راحت. تصمیم گرفتیم در شهری با امکانات کمتر ولی آرامش و آسایش بیشتر زندگی کنیم.‌

و این یک ماه و نیم رو توی خونه خانواده هامون گذروندیم با شرایط بسیار سخت و فرسایشی. اگر خدا بخواد شنبه کلید خونه رو تحویل میگیریم و اسباب کشی میکنیم. دلم میخواد یک طومار بنویسم از سختی زندگی در خانه دیگران :))) فقط اینو بگم که هر دو سه روز یکبار قبل خواب زار زار گریه میکردم و هیچ کاری جز صبر برای گذشت زمان از دستم بر نمی اومد. خداییش قدیمیا چطور توی یک اتاق با خانواده شوهر زندگی میکردن؟ اصلا برام قابل هضم نیست :| من حتی به خانواده خودمم نمیتونم اینقدر نزدیک باشم!

خلاصه که روزشماری میکنم بریم خونه خودمون. از تصمیم بزرگی که گرفتیم خوشحالیم و شما هم دعا کنید خدا کمک مون کنه و مثل همیشه هوامونو داشته باشه.